அதிகாரம் 35 - துறவு

திருக்குறள் 
அறத்துப்பால்

துறவறவியல்

அதிகாரம் 35
துறவு 

341. அருள் செய்த முடிவு 

அருளுக்குச் சிறு வயதிலிருந்தே ஒரு பழக்கம் உண்டு - புதிய விஷயங்களைக் கண்டு வியப்பது. சாதாரண பொம்மையாக இருந்தாலும், புதிய சாதனங்களாக இருந்தாலும், புதிது புதிதாக வரும் விஷயங்கள் அவனுக்கு ஆர்வத்தையும் வியப்பையும் ஊட்டத் தவறுவதில்லை. 

வளர்ந்து பெரியவனாகி வேலைக்குப் போய் சம்பாதிக்க ஆரம்பித்ததும், இந்த ஆர்வம் அவனுக்குப் புதிது புதிதாக வரும் பொருட்களையும், சாதனங்களையும் வாங்க வேண்டும் என்ற உந்துதலைக் கொடுக்க ஆரம்பித்தது. 

புதிதாக வரும் சமையல் உபகரணங்களை வாங்கலாம் என்று அவன் திருமணத்துக்கு முன்பு தன் தாயிடமும், திருமணத்துக்குப் பிறகு தன் மனைவியிடமும் யோசனை கூறுவது வழக்கம். அவனுடைய பெரும்பாலான யோசனைகளை அவர்கள் நிராகரித்து விடுவார்கள்.

"என்னங்க இது, பொதுவா ஒரு வீட்டில பொண்டாட்டிதான் பொருட்களை வாங்கித் தரச் சொல்லிப் புருஷனைத் தொந்தரவு பண்ணுவா, புருஷன் வாங்கித் தர மாட்டேம்பாரு, நம்ம வீட்டில தலைகீழா இருக்கே!" என்று ஒருமுறை அவன் மனைவி சொன்னாள். 

ஆயினும், புதிய பொருட்களை வாங்கும் ஆசையால், அருள் அவ்வப்போது எதையாவது வாங்கிக் கொண்டிருந்தான். 

அவன் வாங்கி வைத்த வேக்குவம் கிளீனர், பர்சனல் ஆர்கனைசர் போன்ற பொருட்கள் வீட்டில் ஒரு மூலையில் நிம்மதியாக ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்தன. 

வி.சி.ஆர் (வீடியோ காஸட் ரிகார்டர்) சந்தையில் அறிமுகமான சில நாட்களிலேயே அருள் அதை வாங்கி விட்டான், அவன் மனைவி வேண்டாமென்று சொல்லியும் கேட்காமல்! ஆரம்பத்தில் புதிய காஸெட்களை வாங்கி, டிவியிலிருந்து சில நிகழ்ச்சிகளைப் பதிவு செய்து வந்தான். பிறகு அதில் ஆர்வம் குறைந்து போய் விட்டது. 

அந்தப் பகுதியில் வீடியோ லைப்ரரி வைத்திருந்தவர் ஒரு நாள் அவன் வீட்டுக்கு வந்து, "ஏன் சார் வி.சி.ஆரை வாங்கிட்டுப் பயன்படுத்தாம வச்சிருக்கீங்க? அப்புறம் அது கெட்டுப் போயிடும். நம்ம லைப்ரரியில சேர்ந்துக்கங்க. புதுப் பட காஸட் எல்லாம் நிறைய எங்கிட்ட இருக்கு. நானே கொண்டு வந்து கொடுத்துட்டு, திருப்பி வாங்கிக்கிட்டுப் போறேன்" என்று சொல்ல, அருள் உடனே அந்த வீடியோ லைப்ரரியில் உறுப்பினராகச் சேர்ந்து, வீடியோ காஸெட்களை வாங்கிப் பார்க்க ஆரம்பித்தான். 

காஸெட்களைப் பார்க்க அவனுக்கு நேரமிருப்பதில்லை, அவன் மனைவிக்கு ஆர்வம் இல்லை. ஆயினும், வீடியோ லைப்ரரியிலிருந்து தினம் ஒரு காஸட் வந்து கொண்டிருந்தது. பலவற்றைப் பார்க்காமலே, பணம் மட்டும் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தான்.

இடையில் ஒருமுறை வி.சி.ஆர் பழுதடைந்து விட, அதைப் பழுது பார்ப்பதற்கு வேறு பணம் செலவாயிற்று.

"இவ்வளவு விலை கொடுத்து இதை வாங்குவானேன்? இப்ப ரிப்பேர் செலவுக்குக் காசு அழுவானேன்?" என்று புலம்பினாள் அவன் மனைவி. 

பழுது பார்க்கப்பட்ட பிறகு, வி.சி.ஆரின் தரம் முன்பு போல் இல்லை என்று தோன்றியது. ஆனால் பழுது பார்த்த நிறுவனம் அது சரியாகத்தான் இருப்பதாகச் சாதித்து விட்டது.

"பேப்பர் போடற மாதிரி தினம் ஒரு காஸட் போட்டுட்டுக் காசு வாங்கிக்கிட்டுப் போயிட்டிருக்காரு வீடியோ லைப்ரரிக்காரர். நம்ப பையனும் இப்ப படம் பாக்க ஆரம்பிச்சுட்டான். அப்புறம் அவன் ஒழுங்காப் படிக்க மாட்டான். மொதல்ல இந்த காஸட் போடறதை நிறுத்தத் சொல்லுங்க!" என்றாள் அவன் மனைவி. 

அதன் பிறகு, வி.சி.ஆரும் கட்டாய ஒய்வு பெற்று ஒரு மூலையில் ஒதுங்கிக் கொண்டது. 

காலம் போகப் போக, வாஷிங் மெஷின், புது வகை மிக்சி, கிரைண்டர், ஏசி, கம்ப்யூட்டர், பெரிய திரை டிவி, டி வி டி, சமையலறைக்கு மின் புகைபோக்கி என்று பொருட்கள் குவிந்து கொண்டே இருந்தன. இப்போது அவன் மனைவிக்கும் நவீன சாதனங்களில் ஆர்வம் வந்து விட்டது!

"ஏன் இந்த மாசம் இவ்வளவு செலவு ஆகி இருக்கு?" என்றான் அருள்.

"ரிப்பர் செலவே நிறைய ஆகியிருக்கு. ஏசி, வாஷிங் மெஷின் ரெண்டுமே இந்த மாசம் ரிப்பர் பண்ணினோம் இல்ல?" என்றாள் அவன் மனைவி.

"போன மாசம் கூட நிறைய ரிப்பேர் செலவு ஆச்சே?'

"போன மாசம் எலக்ட்ரிக் சிம்னி ரிப்பேருக்கு நிறைய செலவாயிடுச்சு."

"ஒவ்வொரு மாசமும் ஏதாவது ரிப்பேர் செலவு வந்துக்கிட்டுத்தான் இருக்கு!"

"ஆமாம். நம்மகிட்ட பொருட்கள் அதிகம் இருக்கறதால, ஏதாவது மாத்தி மாத்தி ரிப்பேர் ஆகிக்கிட்டுத்தான் இருக்கு." 

"இந்தப் பொருட்கள் எல்லாம் நமக்கு வேணுமா?" என்றான் அருள், திடீரென்று.

"நீங்களா இப்படிச் சொல்றீங்க? நீங்கதானே புதுசா புதுசா ஏதாவது வாங்கிக்கிட்டிருப்பீங்க." 

"ஆமாம். இப்பதான் கொஞ்ச நாளா யோசிச்சுப் பாக்கறேன். இத்தனை நாளா, பொருட்கள் வாங்கறோம்னு எவ்வளவு பணம் வேஸ்ட் பண்ணி இருக்கேன்! அதெல்லாம் நமக்குப் பயன்பட்டிருக்கான்னா, இல்ல! 

"பல பொருட்களைப் பயன்படுத்தாம தூக்கிப் போட்டிருக்கோம். இப்ப இவ்வளவு பொருட்களைக் காசு கொடுத்து வாங்கிட்டு, அதெல்லாம் ரிப்பர் ஆனா அதுக்காகக் கவலைப்பட்டுக்கிட்டு, அதை ரிப்பர் பண்ணப் பணம் செலவழிச்சுக்கிட்டு, அதுக்காகக் கவலைப்பட்டுக்கிட்டிருக்கோம்!"

"நீங்க சொல்றது சரிதான். அதுக்கு என்ன செய்யலாங்கறீங்க?"

"கார் ரிப்பேர் செலவைப் பத்தி நாம கவலைப்படறோமா?"

"நம்பகிட்டதான் கார் இல்லையே!"

"அதுதான் பாயிண்ட். நம்மகிட்ட இருக்கற பொருட்கள்ள நமக்கு அவசியமான சிலதை மட்டும் வச்சுக்கிட்டு, மீதியையெல்லாம் வந்த விலைக்கு வித்துடலாம், விலை போகலேன்னா, பழைய பொருட்கள் வாங்கறவங்ககிட்ட வித்துடலாம். அப்புறம் இந்த ரிப்பேர் பத்திக் கவலைப்படறது, அதுக்காகச் செலவு செய்யறது இதெல்லாம் இல்லாம இருக்கும். என்ன சொல்ற?" என்றான் அருள். 

"நீங்களே இப்படி ஒரு முடிவுக்கு வந்தப்பறம், நான் சொல்றதுக்கு என்ன இருக்கு? அப்படியே செஞ்சுடலாம்!" என்றாள் அவன் மனைவி. 

குறள் 341
யாதனின் யாதனின் நீங்கியான் நோதல்
அதனின் அதனின் இலன்..

பொருள்:

ஒருவன் எந்தெந்தப் பொருட்களில் பற்றில்லாமல் இருக்கிறானோ, அந்தப் பொருட்களினால் அவனுக்குத் துன்பம் நேராது.

342. பணத்தோட்டம் போதுமென்று!

சச்சிதானந்தம் சிறு முதலீட்டில் அந்த நிறுவனத்தைத் துவங்கியபோது, பத்து ஆண்டுகளுக்குள் அது அவ்வளவு பெரிய வளர்ச்சியைப் பெறும் என்று யாரும் எதிர்பார்க்கவில்லை. 

அடுத்த பத்து ஆண்டுகளில், அந்த நிறுவனத்தின் வளர்ச்சி இன்னும் பிரமிக்கத்தக்கதாக இருந்தது. முதல் பத்து ஆண்டுகளில் அவருடைய நிறுவனம் அகில இந்திய அளவில் புகழ் பெற்றதென்றால், அடுத்த பத்தாண்டுகளில் அது உலகளவில் பெயர் பெற்றது.

தனி நபர் முதலீட்டில் துவங்கப்பட்ட அந்த நிறுவனம் பல லட்சம் பங்குதாரர்களைக் கொண்ட நிறுவனமாக மாறியும், அது சச்சிதானந்தம் என்ற தனி மனிதரின் நிறுவனமாகவே அடையாளம் காணப்பட்டது.

அந்த நிறுவனம் இன்னும் பல ஆண்டுகளுக்கு இன்னும் பெரிதாக வளர்ந்து கொண்டே இருக்கும் என்று எல்லா நிபுணர்களும் ஒருமித்த கருத்தைத் தெரிவித்தனர்.

அப்போதுதான், சச்சிதானந்தம் யாரும் எதிர்பாராத ஒரு செயலைச் செய்தார்.

நிறுவனத்தின் தலைமை நிர்வாகி என்ற பொறுப்பு உட்பட எல்லாப் பொறுப்புகளிலிருந்தும் விலகிக் கொள்வதாக அவர் அறிவித்தார்,

அத்துடன், தன் குடும்பத்தின் எதிர்கால வாழ்க்கைக்குத் தேவையான வருமானத்தைத் தொடர்ந்து அளிக்க எவ்வளவு முதல் வேண்டுமோ அந்தத் தொகை வரும் அளவுக்குத் தன் பங்குகளில் சிறு பகுதியை மட்டும் விற்று விட்டு, மீதமுள்ள பங்குகளைத் தன் நிறுவன ஊழியர்களுக்குப் பரிசாக அளித்து விட்டார். 

நிறுவனத்தின் இயக்குனர்கள், உயர் அதிகாரிகள், நண்பர்கள் என்று பலரும் வற்புறுத்தியும், அவர் தன் முடிவை மாற்றிக் கொள்ளவில்லை.  

போர்டில் ஒரு கௌரவ இயக்குனராகவாவது தொடரும்படி கேட்டார்கள். அதற்கும் அவர் ஒப்புக் கொள்ளவில்லை.

"எல்லாவற்றையும் விட்டுட்டு இருக்கப் போறேன்!" என்றார் சச்சிதானந்தம்.

அவர் மனைவி உட்பட யாருக்குமே அவருடைய முடிவுக்கு காரணம் புரியவில்லை. 

"ஏதோ என்னால முடிஞ்ச அளவுக்கு இந்த நிறுவனத்தை நடத்திட்டேன். நம்ப பையனும் பெண்ணும் அவங்களுக்குப் பிடிச்ச வேலையை செஞ்சுக்கிட்டு, கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு அவங்க வாழ்க்கையை நடத்திக்கிட்டிருக்காங்க. அவங்களுக்கு நிறுவனத்தில் தனியா பங்குகள் கொடுத்திருக்கேன். உனக்கும் பங்குகள் கொடுத்திருக்கேன். எனக்கு மனத் திருப்தி ஏற்படற அளவுக்கு இந்த நிறுவனத்தை நடத்திட்டேன். அதனால, இனிமே எல்லாத்தையும் விட்டுட்டு இருக்கலாம்னு பாக்கறேன்" என்று அவர் தன் மனைவியிடம் சொன்னபோது, அவர் மனைவிக்கு அது ஒரு விசித்திரமான பதிலாகத் தோன்றியது.

"இனிமே என்ன செய்யப்போறீங்க?" என்றாள் மனைவி.

"தெரியல. செய்யறதுக்கு ஏதாவது நல்லதாக் கிடைக்கும்!" என்றார் சச்சிதானந்தம்.

சில மாதங்கள் பொழுதைப் பல்வேறு விதங்களில் கழித்த பிறகு, ஒருநாள் திடீரென்று அவருக்குத் தோட்டம் போடலாம் என்று தோன்றியது. 

வீட்டுக்குப் பின்னால் காலியாக இருந்த இடத்தில் சிறிய அளவில் தோட்டம் அமைப்பதில் ஈடுபட்டார். சில வாரங்களிலேயே தோட்டக்கலையில் அவருக்குப் பெரும் ஈடுபாடு வந்து விட்டது. பல்வேறு செடிகள் பற்றிப் புத்தகங்கள் படித்தார். பல நர்சரிகளுக்குச் சென்று விவரங்கள் சேகரித்துச் சில செடிகளை வாங்கி வந்து பயிரிட்டார். 

வீட்டைச் சுற்றிலும் காலியாக இருந்த இடம் முழுவதிலும் செடிகள் வைத்த பிறகு, மொட்டை மாடியிலும் செடிகள் வளர்த்தார். 

ஒரு பெரிய நிறுவனத்தை நடத்தியபோது இருந்த திருப்தி, தோட்ட வேலையிலும் அவருக்குக் கிடைத்தது. 

சில ஆண்டுகளுக்குப் பின், அவர் நிறுவனம் சில பிரச்னைகளைச் சந்தித்தது. இது பற்றிப் பத்திரிகையில் படித்து அறிந்து கொண்டார் சச்சிதானந்தம். ஆனால், அவர் அதில் எந்த ஆர்வமும் காட்டவில்லை.

ஒருநாள், அவர் நிறுவனத்தின் இயக்குனர்கள் சிலரும், தலைமை அதிகாரியும் சச்சிதானந்தத்தைப் பார்க்க அவர் வீட்டுக்கு வந்தனர்.

மாடியறையில் அவர்களுடன் சற்று நேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தார் சச்சிதானந்தம்.

அவர்கள் சென்றதும், "எதுக்கு வந்தாங்க?" என்றாள் சச்சிதானந்தத்தின்  மனைவி.

"மறுபடி கொஞ்ச நாளைக்கு கம்பெனியைப் பொறுப்பு எடுத்து நடத்த முடியுமான்னு கேட்டாங்க. நான் பொறுப்பேத்து நடத்தினா, கம்பெனியைப் பழைய நிலைக்கு கொண்டு வந்துடலாம்னு அவங்க நினைக்கறாங்க!"

"சரின்னு சொல்லிட்டீங்க இல்ல?"

"சாரின்னு சொல்லிட்டேன்! போதும்னு முடிவு பண்ணித்தானே விட்டுட்டு வந்தேன்? மறுபடி போய் வேலை செய்யறதில என்ன அர்த்தம் இருக்கு?"

"நீங்க கொஞ்ச நாள் பாத்துக்கிட்டீங்கன்னா, கம்பெனியை முன்னுக்குக் கொண்டு வந்துடலாம் இல்ல?"

"என்னை விட நல்லா நிர்வகிக்கறவங்க எத்தனையோ பேர் இருக்காங்க. எனக்கு உடம்பு சரியில்லாம இருந்தாலோ, இல்லை நான் செத்துப் போயிருந்தாலோ என்ன செஞ்சிருப்பாங்க? அதை விடு. நேத்திக்குப் புதுசா ஒரு செடி வச்சேன். அது எப்படி இருக்குன்னு பாக்கணும்" என்றபடியே தோட்டத்தை நோக்கிச் சென்றார் சச்சிதானந்தம். 

குறள் 342
வேண்டின்உண் டாகத் துறக்க துறந்தபின்
ஈண்டுஇயற் பால பல.

பொருள்:

துன்பமில்லாத நிலை வேண்டுமானால், பொருட்கள் உங்களிடம் இருக்கும்போதே அவற்றைத் துறக்க வேண்டும். அவ்வாறு துறந்த பின், இங்கே பெறக் கூடும் இன்பங்களும் பல.

343. தகப்பன்சாமி!

"காசிக்குப் போனா எதையாவது விடணும்பாங்களே, நீ எதை விட்ட?" என்று தன் நண்பர் நடராஜன் கேட்டபோது, "கத்தரிக்காயை விட்டேன்" என்றார்  சுந்தரமூர்த்தி, சிரித்துக் கொண்டே.

"உனக்குத்தான் கத்தரிக்கா பிடிக்காதே? நீ எப்பவுமே அதை சாப்பிட மாட்டியே!" 

"அதனாலதான் அதை விட்டேன்!"

"டேய்! காசிக்குப் போறப்ப எதையாவது விடணும்னா, நமக்குப் பிடிச்ச எதையாவது விடணும்னு அர்த்தம். பிடிக்காத விஷயத்தை விட்டுட்டேன்னு சொல்றது ஏமாத்து வேலை இல்லையா?" என்று நடராஜன் சொன்னபோது, சுந்தரமூர்த்திக்கு இலேசாகக் கோபம் வந்தது. 

"ஏண்டா, முன்னெல்லாம் நிறைய டிவி பாப்ப? இப்பல்லாம் டிவி பாக்கறதை சுத்தமா விட்டுட்ட? நாங்க யாராவது டிவி போட்டா, உடனே எழுந்து உள்ள போயிடற? ஏன் திடீர்னு டிவி மேல உனக்கு இவ்வளவு வெறுப்பு?" என்றார் சுந்தரமூர்த்தி.

"வெறுப்பெல்லாம் ஒண்ணுமில்லப்பா. டிவி அதிகமாப்  பாத்துக்கிட்டிருந்தேனா? அந்தப் பழக்கத்தைக் குறைச்சுக்கணும்னு  தோணிச்சு. அப்புறம், குறைச்சுக்கறதை விட, ஒரேயடியா விட்டுடலாமேன்னு தோணிச்சு. அதான் விட்டுட்டேன்" என்றான் அவர் மகன் சோமு.

"இந்த வயசிலேயே சாமியாராப் போகப் போறியா என்ன?" என்றார் சுந்தரமூர்த்தி, கேலியாக.

"நல்லாக் கேளுங்க, மாமா! சாப்பாட்டில கூட இப்படித்தான் செய்யறாரு. முன்னேயெல்லாம் அவருக்கு ஸ்வீட்னா ரொம்பப் பிடிக்கும். இப்ப ஸ்வீட் சாப்பிடறதையே நிறுத்திட்டாரு. பிளாட் ஷுகர் எல்லாம் கம்மியாத்தான் இருக்கு. ஏன் இப்படிப் பண்றாருன்னே தெரியல! கேட்டா, 'சும்மாதான்னு' சொல்லிச் சிரிக்கறாரு. எனக்குக் கூட இவர் சாமியாராப் போயிடுவாரோன்னு கவலையா இருக்கு!" என்றாள் சோமுவின் மனைவி அபிராமி.

"என்னடா இதெல்லாம்?" என்றார் சுந்தரமூர்த்தி.

"ஒண்ணும் இல்லப்பா. நமக்குப் பிடிச்ச விஷயங்களை விட்டுட முடிஞ்சா எப்படி இருக்கும்னு முயற்சி செஞ்சு பாத்தேன். விட முடியுங்கறப்ப, நம்மால எல்லாத்தையும் கட்டுப்படுத்திக்க முடியும்னு ஒரு நம்பிக்கை இருக்கு. ஸ்வீட் சாப்பிடக் கூடாதுன்னு இல்ல. அது மேல ஆசையை விட்டப்பறம், எப்பவாவது சாப்பிடலாம். ஆனா, ஸ்வீட் சாப்பிடணும்னு ஆசை வராது. டிவி பாக்கறதும் அப்படித்தான். முன்னெல்லாம் வெறி பிடிச்ச மாதிரி பாத்துக்கிட்டு இருந்துட்டு, இப்ப பாக்கணும்ங்கற ஆர்வமே இல்லாம இருக்கறது சந்தோஷமா இருக்கு. எப்பவாவது வேணும்னா பாப்பேன். எப்ப வேணும்னாலும், பாக்கறதை நிறுத்திட்டு எழுந்து போயிடுவேன். நமக்குப் பிடிச்ச எல்லா விஷயங்களையும் இப்படிப் பழக்கிக்கலாங்கற நம்பிக்கை இப்ப எனக்கு வந்திருக்கு!"என்றான் சோமு.

தான் கத்தரிக்காயை விட்டது ஏமாற்று வேலை என்று நண்பர் சொன்னது சுந்தரமூர்த்திக்கு நினைவு வந்தது. 

குறள் 343
அடல்வேண்டும் ஐந்தன் புலத்தை விடல்வேண்டும்
வேண்டிய வெல்லாம் ஒருங்கு.

பொருள்:

ஐம்புலன்களுக்கான ஆசைகளை விட வேண்டும். அதற்காக, நாம் விரும்பிய பொருட்களை விட வேண்டும்.

344. வங்கிக் கணக்கு 

சுவாமிஜியின் அறைக்குள் கிருஷ்ணன் நுழைந்ததும், "வாங்க!" என்று அவனை வரவேற்றார் சுவாமிஜி.

மடத்தின் தலைவரான பிறகும் பழையபடிதான் இருக்கிறார் என்று நினைத்துக் கொண்டான் கிருஷ்ணன். 

கிருஷ்ணன் அந்த மடத்தில் மூன்று தலைவர்களைப் பார்த்திருக்கிறான். மூன்று பேருமே தாங்கள் மடத்தலைவர் ஆனதும், எல்லோரையும் - தங்களை விட வயதில் மூத்தவர்களைக் கூட -  ஒருமையில்தான் அழைப்பதுதான் வழக்கம். 

சில நாட்களில் இவரும் அந்த வழக்கத்துக்கு வந்து விடுவார் என்று நினைத்துக் கொண்டான் கிருஷ்ணன். 

அவர் முன் குனிந்து, தான் கொண்டு வந்த காகிதங்களை நீட்டினான் கிருஷ்ணன். 

"உக்காருங்க!" என்றார் சுவாமிஜி.

கிருஷ்ணன் சங்கடத்துடன் நெளிந்தான். 

மடத்தலைவரின் செயலரான அவன், மடத்தலைவர் முன்பு உட்கார்ந்து பேசுவது வழக்கம் இல்லை. 

"பரவாயில்லை, சுவாமிஜி!" என்றான் கிருஷ்ணன். 

"சொல்லுங்க, என்ன இது?" என்றார் சுவாமிஜி, அவன் கொடுத்த காகிதங்களைப் பார்த்து.

"மடத்தோட பாங்க் கணக்கை ஆபரேட் பண்ண டிரஸ்ட்ல உங்களுக்கு அதிகாரம் கொடுத்திருக்காங்க. நீங்க இந்த பேப்பர்கள்ள கையெழுத்துப் போட்டீங்கன்னா, இதை பாங்க்ல கொடுத்துடுவேன். அப்புறம்தான் நீங்க செக்ல கையெழுத்துப் போட முடியும்."

கிருஷ்ணன் நீட்டிய பேனாவை வாங்காமல், சுவாமிஜி ஒரு நிமிடம் கண்ணை மூடி யோசித்தார். 

பிறகு, "போர்ட் ஆஃப்  டிரஸ்டீஸ்ல நானும் ஒரு உறுப்பினர்தானே?" என்றார். 

"ஆமாம். நீங்க இப்ப மடத்தோட தலைவர் ஆயிட்டதால, சட்டப்படி நீங்கதான் டிரஸ்ட் போர்டுக்குத் தலைவர்."

"எக்ஸ் அஃபீஷியோ!" என்று சொல்லிச் சிரித்த சுவாமிஜி, "டிரஸ்ட் போர்டை எவ்வளவு சீக்கிரம் கூட்ட முடியுமோ, அவ்வளவு சீக்கிரம் கூட்டுங்க. நான் சில விஷயங்களை விவாதிக்கணும்" என்றார்.

'என்ன விவாதிக்கப் போகிறார்? டிரஸ்ட் உறுப்பினர்கள் யாரும் நிர்வாகத்தில் தலையிடக் கூடாது என்று சொல்லப் போகிறாரா? அவர்கள்தான் எப்போதுமே தலையிடுவதில்லையே! ஒருவேளை, எனக்குத் தெரியாமல் தலையீடுகள் இருந்திருக்கலாம். பழைய சுவாமிஜி இவரிடம் சொல்லிப் புலம்பி இருப்பாரோ என்னவோ! அதுதான் எச்சரிக்கை உணர்வுடன் செயல்படுகிறாரோ?'

டிரஸ்ட் போர்டு கூட்டத்தில் சுவாமிஜியின் செயலர் என்ற முறையில் கிருஷ்ணனும் அமர்ந்திருக்க அனுமதி உண்டு. 

கூட்டம் துவங்கியதும், சுவாமிஜி பேச ஆரம்பித்தார். 

"இந்த மடத்தை நிறுவிய மகானோட ஆன்மீகக் கருத்துக்களைப் பரப்பறதுதான் நம்ப நோக்கம். இந்த மடத்தோட தலைவர்ங்கற முறையில என்னோட பொறுப்பு அதுதான். ஆனா நான் ஒரு துறவி. ஒரு துறவிக்குப் பற்று இருக்கக் கூடாது. எனக்குக் குடும்பம் இல்லை, தனிப்பட்ட முறையில சொத்துக்கள் இல்ல. 

"இந்த மடத்தோட நிதியை நான் நிர்வகிச்சா, அது ஒரு பற்றை உருவாக்கிடும். நான் கையெழுத்துப் போட்டுத்தான் எந்தச் செலவையும் செய்யணுங்கறப்ப, எனக்கு வரவு செலவுகள்ள ஈடுபாடு வந்துடும். இது மாதிரி பற்று துறவுக்கு விரோதமான விஷயம்."

"நீங்க செலவு பண்ணப் போறதெல்லாம் மடத்துக்காகத்தானே?" என்றார் ஒரு உறுப்பினர்.

"மடத்துக்காகத்தான். ஆனாலும், இதுவும் ஒரு பற்றுதானே? நான் கண்ணை மூடிக்கிட்டுக் கையெழுத்துப் போட முடியுமா? ஏன்,எதுக்குன்னு கேக்க வேண்டி இருக்கும், இப்படிச் செய்யலாமே, அப்படிச் செய்யலாமேன்னு மாற்று யோசனையெல்லாம் சொல்ல வேண்டி இருக்கும். இதெல்லாம் என்னைத் துறவிங்கற நிலையிலேந்து ஒரு குடும்பஸ்தன் அல்லது ஒரு வியாபாரிங்கற நிலைக்கு மாத்திடும்!

"எனக்கு முன்னால மடத்தோட தலைவர்களா இருந்த துறவிகள் இந்தப் பொறுப்பை எடுத்துக்கிட்டு செஞ்சிருக்காங்கறது உண்மைதான். அவங்க இதை இயல்பா நினைச்சிருக்கலாம். தாமரை இலைத் தண்ணி மாதிரி பற்று இல்லாம அவங்களால இருக்க முடிஞ்சிருக்கலாம். ஆனா, நான் இந்தப் பற்றுகளை வச்சுக்க விரும்பல. உங்களுக்குள்ள ஒத்தரை நிர்வாகியா தேர்ந்தெடுத்துக்கணுங்கறது என்னோட விருப்பம்."

உறுப்பினர்கள் அமைதியாக இருந்தனர்.

"அதோட, மடத்தோட நிர்வாகத்தையும் நான் பாக்க விரும்பல. ஆன்மீக விஷயங்கள்ள மட்டுமே நான் என்னை ஈடுபடுத்திக்க விரும்பறேன். அதனால, எனக்கு செயலாளர் யாரும் வேண்டாம். கிருஷ்ணன் எனக்கு முன்னால இருந்த சுவாமிஜிகளுக்கு செயலாளரா இருந்திருக்கார். நான் அவரை கவனிச்சிருக்கேன். அவர் ரொம்பத் திறமையானவர். உண்மையானவர். அவரை வேற ஏதாவது  நிர்வாகப் பணிகளுக்குப் பயன்படுத்திக்கங்க. ஏன், அவரையே நிர்வாகியாப் போட்டு அவர்கிட்ட எல்லாப் பொறுப்பையுமே ஒப்படைச்சாலும் சரி. ஆனா ஒரு நிபந்தனை. அவர் எங்கிட்ட வந்து எந்த யோசனையும் கேக்கக் கூடாது, எந்தப் பிரச்னையையும் எங்கிட்ட விவாதிக்கவும் கூடாது. யார் நிர்வாகப் பொறுப்பை ஏத்துக்கிட்டாலும் அப்படித்தான்!" என்றார் சுவாமிஜி, முத்தாய்ப்பாக.

கிருஷ்ணன்  சுவாமிஜியை ஒரு புதிய மரியாதையுடன் பார்த்தான்.

குறள் 344
இயல்பாகும் நோன்பிற்கொன்று இன்மை உடைமை
மயலாகும் மற்றும் பெயர்த்து.

பொருள்:

ஒரு பற்றும் இல்லாமல் இருப்பதுதான் துறவுக்கு ஏற்ற இயல்பான நிலை. பற்று உடையவராக இருத்தல் மேலும் மேலும் ஆசைகள் உருவாக்க வழி வகுக்கும்.

345. குருவும், சீடரும் 

"நாம ரெண்டு பேரும் துறவிகள்தான். ஆனா, நமக்கு ஆசிரமம் இல்ல. என் பூர்வாசிரமப் பேரை நான் மாத்திக்கல. உன் பேரையும் நான் மாத்தி வைக்கல. ஏன் தெரியுமா?" என்றார் ருத்ரமூர்த்தி.

"எனக்கே இந்தக் கேள்வி உண்டு. ஆனா, உங்ககிட்ட கேக்கத் தயக்கமா இருந்தது" என்றார் வைரம். 

"சொல்றேன். என் உடையைப் பாத்துட்டு நான் துறவின்னு நினைச்சு வரவங்க, என் பேர் ருத்ரமூர்த்தின்னு தெரிஞ்சதும் பயந்து ஓடிடறாங்க!" என்று சொல்லிச் சிரித்தார் ருத்ரமூர்த்தி.

"எனக்குக் கூடத் துறவியா இருந்துக்கிட்டு வைரம்கற பேரோட இருக்கறது ஒரு மாதிரியா இருக்கு. துறவியானதும் எல்லாரும் பேரை மாத்திக்கற மாதிரி நாம ஏன் மாத்திக்கலன்னு உங்ககிட்ட நான் கேட்டிருக்கேன். ஆனா, நீங்க அதுக்கு பதில் சொல்லல."

"நான் துறவியானது மத்தவங்களுக்கு ஆத்ம ஞானத்தை போதிக்கறதுக்காக இல்ல. நான் அப்படிப்பட்ட ஒரு ஞானி இல்ல. துறவுங்கறது ஒரு வாழ்க்கை முறை. உலக சுகங்களை விட்டுட்டுத் தனியா, எளிமையா வாழறது. நான் துறவியானது அந்த அடிப்படையிலதான். நம்ம பெற்றோர் வச்ச பேரை மாத்திக்க வேண்டிய அவசியம் இல்ல. இன்னும் சொல்லப் போனா, ஒரு துறவிக்குப் பேரே அவசியம் இல்ல. அவரைக் குறிப்பிட மத்தவங்களுக்கு வேணும்னா அது தேவைப்படலாம். அவங்க எப்படி வேணும்னா கூப்பிட்டுட்டுப் போகட்டும். அது அவங்க விருப்பம்."

வைரம் மௌனமாக இருந்தார்.

"அதனாலதான், நான் ஆசிரமம் ஆரம்பிக்கல. வேற ஆசிரமத்தில் போய்ச சேரவும் இல்ல. ஊர் ஊராப் போவேன். கிடைச்ச இடத்தில தங்கிக்கிட்டு, கிடைச்ச உணவைக் கிடைச்ச நேரத்தில தின்னுட்டு, எந்தப் பற்றும் இல்லாம இருந்துக்கிட்டு, இந்தப் பிறவியை வாழ்ந்து முடிக்கணும்னு நினைச்சுத்தான் நான் துறவியானேன்."

"அப்படித்தானே வாழ்ந்துக்கிட்டிருக்கீங்க? நான் உங்ககிட்ட வந்து துறவியாகணும்னு சொன்னப்ப, இதையெல்லாம் எங்கிட்ட சொல்லிட்டுதானே என்னை சேத்துக்கிட்டீங்க?" என்றார் வைரம்.

"ஆனா, ஒரு தப்பு நடந்துடுச்சே!" என்றார் ருத்ரமூர்த்தி. 

"மன்னிச்சுடுங்க!" என்றார் வைரம். 

சில நாட்களுக்கு முன், தெருவில் அனாதையாகச் சுற்றிக் கொண்டிருந்த ஒரு எட்டு வயதுச் சிறுவன் மீது இரக்கம் காட்டி அவனுக்கு உணவளித்தார் வைரம். அவன் அவரிடம் ஒட்டிக் கொண்டு விட்டான். அவனைத் தங்களுடன் வைத்துக் கொள்ளலாம் என்று அவர் ருத்ரமூர்த்தியிடம் கூறினார். ருத்ரமூர்த்தி எதுவும் சொல்ல வில்லை. 

அதற்குப் பிறகு, இரண்டு வாரங்கள் அந்தச் சிறுவன் அவர்களுடனேயே இருந்தான். அவனுடன் பேசிக் கொண்டும், விளையாடிக் கொண்டும் இருப்பதிலேயே வைரம் தன்  நாளின் பெரும்பகுதியைக் கழித்தார். அவர்கள் வேறு இடத்துக்குச் சென்றபோது, அவனும் அவர்களுடன் வந்தான். 

சில நாட்களுக்குப் பிறகு, ஒரு நபர் அவர்களைத் தேடி வந்தார். அந்தச் சிறுவன் அவருடைய மகன் என்றும், சில நாட்கள் முன்பு அவன் வீட்டை விட்டு ஓடி விட்டதாகவும், பல இடங்களில் அவனைத் தேடிய பிறகு, இரண்டு சாமியார்களுடன் ஒரு சிறுவன் இருப்பதாக யாரோ சொல்ல, அவர்களைத்  தேடிக் கண்டுபிடித்து அங்கே வந்திருப்பதாகவும் சொல்லி, அவனை அழைத்துக் கொண்டு போய் விட்டார். 

அந்தச் சிறுவன் சென்றதிலிருந்து, வைரம் எதையோ இழந்து விட்டது போல், சற்று மனச் சோர்வுடனேயே இருந்தார்.

"தப்புதான், சாமி! நான் அந்தப் பையன் மேல ஈடுபாடு வச்சிருக்கக் கூடாது. ஒரு வேளை அவனுக்கு சாப்பாடு கொடுத்ததோட விட்டிருக்கணும். அவனை வேற யாராவது பாத்துக்கிட்டிருந்திருப்பாங்க. அவனைக் கூட அழைச்சுக்கிட்டு வந்திருக்கக் கூடாது. தப்புப் பண்ணிட்டேன். இனிமே இது மாதிரி நடக்காது" என்றார் வைரம்.  

"ஒரு துறவிக்கு அவனோட உடம்பே ஒரு சுமைதான். வேற வழியில்லாமதான் இதை சுமந்துக்கிட்டிருக்கோம். நம் உடம்பு மேலயே பற்று வைக்கக் கூடாதுன்னுதான், உயிர் வாழறதுக்கு வேண்டிய அளவுக்கு மட்டும் ஏதோ சாப்பிட்டுக்கிட்டு, எந்த ஒரு சுகத்துக்கும் இடம் கொடுக்காம வாழ்ந்துக்கிட்டிருக்கோம். அப்படி இருக்கறப்ப, இன்னொரு உடம்பை நம்மளோட சேத்துக்கறது எவ்வளவு பெரிய தப்பு!"

"மன்னிச்சுக்கங்க, சாமி. இப்படி ஒரு தப்பு இனிமே நடக்காம பாத்துக்கறேன்" என்றார் வைரம்.

"நான் சொல்றது நான் செஞ்ச தப்பைப் பத்தி!"

"நீங்க என்ன தப்பு செஞ்சீங்க?"

"நீ துறவியாகணும்னு சொல்லி எங்கிட்ட வந்ததும், உன்னை என் கூட வச்சுக்கிட்டது நான் செஞ்ச தப்புதான்! நீ அந்தப் பையனைக் கூட வச்சுக்கிட்ட மாதிரிதான் நான் உன்னை என் கூட வச்சுக்கிட்டதும்! உன் தப்பை நீ புரிஞ்சுக்கிட்டப்பறம்தான், என் தப்பு எனக்குப் புரிஞ்சிருக்கு. அவ்வளவு அறிவில்லாதவனா இருந்திருக்கேன் நான்! ஒரு துறவிக்குத் தன் உடம்பே சுமைங்கறப்ப, இன்னொரு உடம்பை என்னோட சேத்துக்கிட்டேனே! எவ்வளவு பெரிய முட்டாளா இருந்திருக்கேன்!"

வைரம் என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் மௌனமாக இருந்தார். 

"இனிமே, நீயும் நானும் தனித் தனியா இருந்து, நம் துறவு வாழ்க்கையைத் தொடரலாம். அதுதான் துறவுக்கு உகந்ததாக இருக்கும். நான் வேற ஊருக்குக் கிளம்பறேன். நீ என்ன செய்யறதுன்னு நீயே முடிவு பண்ணிக்க!" என்று சொல்லி  விட்டு எழுந்தார் ருத்ரமூர்த்தி. 

குறள் 345
மற்றும் தொடர்ப்பாடு எவன்கொல் பிறப்பறுக்கல்
உற்றார்க்கு உடம்பும் மிகை

பொருள்:

பிறவித் துன்பத்திலிருந்து விடுபட நினைப்பவர்களுக்கு அவர்கள் உடலே ஒரு மிகையான பொருளாக இருக்கும்போது, அதற்கு மேலும் வேறு தொடர்புகள் ஏன்?

346. கைக்கடிகாரம்

"உங்களில் பல பேருக்கு சொந்த வீடு இருக்கும். இப்போது நீங்கள் உங்கள் வீட்டில் இல்லை. உங்களுக்குச் சொந்தமான ஒரு பொருள் உங்கள் கைவசம் இல்லை - சில மணி நேரங்களுக்காவது!

"நீங்கள் இங்கே உட்கார்ந்திருக்கிறீர்கள். ஆனால், இந்த இடம் உங்களுக்குச் சொந்தமா? நீங்கள் உட்கார்ந்திருக்கும் நாற்காலி, உங்களுக்குக் காற்றை வழங்கிக் கொண்டிருக்கும் மின்விசிறி எதுவுமே உங்களுக்குத் சொந்தம் இல்லை. ஆனால், இவற்றை நீங்கள் அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்.

"நாம் அனுபவிப்பவை எல்லாம் நமக்குச் சொந்தம் இல்லை. நமக்குச் சொந்தம் என்று நாம் நினைப்பவை எல்லாம் நிரந்தரமாக நம் வசம் இருப்பதும் இல்லை. இதைப் புரிந்து கொண்டால், பொருட்களின் மீது நமக்கு இருக்கும் பற்றை ஓரளவாவது குறைத்துக் கொள்ள முடியும்."

ஞானானந்தர் பேசி முடித்ததும், கூட்டம் மௌனமாக எழுந்து வெளியேறத்  தொடங்கியது. சிலர் தாம் அமர்ந்திருந்த இருக்கைகளை உற்றுப் பார்த்து, ஞானானந்தர் சொன்னதை நினைத்துப் பார்த்தனர். 

சிலர் மேடையில் ஏறி ஞானானந்தரைப் பார்த்து வணங்கி விட்டு, அவரிடம் ஓரிரு வார்த்தைகள் பேசி விட்டுச் சென்றனர். ஞானானந்தர் புன்னகையுடன் அனைவரையும் பார்த்து மௌனமாகத் தலையசைத்தபடியே, அவர்களுடைய வணக்கங்கள், பாராட்டுக்கள் எல்லாவற்றையும் ஏற்றுக் கொண்டார்.

மேடையில் சற்றே ஒதுங்கி நின்று கொண்டிருந்த பரஞ்சோதி, எல்லோரும் சென்ற பிறகு, ஞானானந்தர் அருகில் சென்று, "சுவாமி! உங்களிடம் சில விளக்கங்கள் கேட்க வேண்டும்" என்றான், பணிவுடன். 

"உள்ளே வாருங்கள்" என்று அவனை உள்ளே அழைத்துச் சென்ற ஞானானந்தர், அவனுக்கு ஒரு நாற்காலியைக் காட்டி அதில் அமரச் சொன்னார். "இன்னும் சிறிது நேரத்துக்கு இந்த நாற்காலி உங்களுடையதுதான்!" என்று சிரித்துக் கொண்டே கூறியவர், தான் ஒரு நாற்காலியில் அமர்ந்து கொண்டு, "எனக்கும் அப்படித்தான்!" என்றார்.

"சுவாமி! எனக்குத் துறவி ஆக வேண்டும் என்று விருப்பம். ஆனால், என்னால் என் குடும்பத்தை விட்டு வர முடியாது" என்றான்.

"விருப்பமே துறவுக்கு எதிரான விஷயம்தான். துறவு என்ற மனநிலை தானாக ஏற்படுவது. விருப்பத்தினால் ஏற்படுத்திக் கொண்டால், அது துறவாக இருக்காது" என்றார் ஞானானந்தர்.   

"நீங்கள் உங்கள் பேச்சில் பற்றுக்களை விட வேண்டும் என்கிறீர்களே!"

"எதுவும் நம்முடையது இல்லை என்ற உணர்வை வளர்த்துக் கொண்டால், பற்றுக்களைக் குறைத்துக் கொள்ள முடியும் என்று சொன்னேன். நான் என் ஆசிரமத்துக்கு துறவிகளை ரெக்ரூட் செய்வதற்காகப் பேசவில்லை! இல்லறத்தில் இருப்பவர்கள் பற்று வைப்பதால் ஏற்படும் மன வருத்தத்தைக் குறைத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காகப் பேசினேன்."

"எனக்குச் சொந்தமானதை என்னுடையதில்லை என்று எப்படி நினைக்க முடியும், சுவாமி?" என்றான் பரஞ்சோதி.

"உங்கள் கைக்கடிகாரத்தைக் கழற்றிக் கொடுங்கள்!" 

பரஞ்சோதி சற்றுத் தயங்கி விட்டுப் பிறகு கைக்கடிகாரத்தைக் கழற்றி அவரிடம் கொடுத்தான்.

கைக்கடிகாரத்தை வாங்கித் தன் கையில் கட்டிக் கொண்ட ஞானானந்தர், "கையில் கட்டிக் கொண்டால் அழகாகத்தான் இருக்கிறது" என்றார், சிரித்தபடி. பிறகு, "இத்தனை நேரம் உங்கள் கையில் இருந்த கைக்கடிகாரம் இப்போது என் கையில் இருக்கிறது. இது எனக்குச் சொந்தம் என்று ஆகி விடுமா?" என்றார்.

பரஞ்சோதி மௌனமாக இருந்தான்.

"கடையில் ஒரு புத்தகம் வாங்குகிறீர்கள். அதை உங்கள் வீட்டு அலமாரியில் வைக்கிறீர்கள். அது உங்களுக்குச் சொந்தமானது என்று நினைக்கிறீர்கள். நூலகத்திலிருந்து ஒரு புத்தகம் வாங்கி வருகிறீர்கள். அதையும் உங்கள் புத்தக அலமாரியில் வைக்கிறீர்கள். ஆனால், அதை உங்களுக்குத் சொந்தம் என்று நினைப்பதில்லை - அதை நூலகத்தில் திருப்பிக் கொடுக்க வேண்டும் என்பதால்!  நீங்கள் கடையில் வாங்கிய புத்தகத்தையும் உங்களுக்குத் சொந்தமில்லை என்று நினைக்கப் பழகிக் கொள்ளலாம். 

"நூலகத்தில் வாங்கிய புத்தகம் உங்களிடம் பதினைந்து நாட்கள் இருக்கும் என்றால், கடையில் நீங்கள் வாங்கிய புத்தகம் உங்களிடம் பதினைந்து வருடங்கள் இருக்கலாம். அதற்குப் பிறகு அது கிழிந்து போகலாம், அல்லது நீங்களே அதைத் தூக்கிப் போட்டு விடலாம். இடையில் அது தொலைந்து போகலாம். அல்லது உங்களிடம் யாராவது அதை இரவில் வாங்கிக் கொண்டு போய்த் திருப்பித் தராமல் இருக்கலாம் - உங்கள் கைக்கடிகாரத்தை நான் இன்னும் திருப்பிக் கொடுக்காத மாதிரி! அப்படியானால், அந்தப் புத்தகம் இரவல் வாங்கிச் சென்றவருக்குச் சொந்தம் என்று ஆகி விடுகிறது!"

"எனவே, ஒரு பொருள் நமக்குச் சொந்தம் என்று நினைக்கும்போது, அது ஒரு கால எல்லைக்கு உட்பட்டது என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும். அந்தக் கால எல்லை குறுகியதாக இருக்கலாம், நீண்டதாக இருக்கலாம். பெரும்பாலும், அந்தக் கால எல்லை எவ்வளவு என்பது நமக்கு ஆரம்பத்திலேயே தெரியாது.

"கால எல்லைக்குட்பட்ட ஒரு விஷயத்தில் பற்று வைப்பது அறிவுள்ள செயல் இல்லை என்பதை உணர்ந்து, நம் பற்றின் அளவைக் குறைத்துக் கொள்ள முயல வேண்டும். இதுதான் துறவு மனநிலையை அடைவதற்கான முதல் படி" என்றார் ஞானானந்தர். 

"இந்த உடம்பே நமக்குச் சொந்தம் இல்லை என்று சொல்கிறார்களே, சுவாமி?" என்றான் பரஞ்சோதி.

"என் பேச்சில் நான் அப்படிச் சொல்லவில்லையே!" என்று சிரித்தார் ஞானானந்தர். "நான் இன்று பேசியது துறவு மனப்பான்மையின் ஆரம்ப நிலையைப் பற்றி. நீங்கள் சொல்வது துறவிகளுக்கே கடினமான ஒரு உயர்ந்த நிலை. ஆனாலும், இதைப் புரிந்து கொள்வது சுலபம்."

"எப்படி சுவாமி?"

ஞானானந்தர் சற்று நேரம் மௌனமாக இருந்து விட்டு, "நான் என்னுடைய இரண்டு சிறுநீரகங்களில் ஒன்றை தானமாக அளிக்கிறேன் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். பிறகு அது இன்னொருவருடைய சிறுநீரகமாகி விடுகிறது. அது எனக்குச் சொந்தமானதும் இல்லை. என்னால் அதைப் பயன்படுத்தவும் முடியாது. 

"இப்போது இறந்து போனவரின் பல உடல் உறுப்புகளை எடுத்து மற்றவர்கள் உடலில் வைக்க முடிகிறது. நேற்று ஒருவருடைய உடலின் ஒரு பகுதியாக இருந்த ஒரு உறுப்பு இன்று இன்னொருவரின் உடலின் ஒரு பகுதியாக இருக்கிறது. விஞ்ஞான வளர்ச்சி சில ஆன்மீக விஷயங்களை எளிதாகப் புரிந்து கொள்ள உதவுகிறது, பார்த்தீர்களா?"

"மிகவும் தெளிவாக விளக்கினீர்கள், சுவாமி. நீங்கள் கூறியவற்றை மனதில் வைத்துக் கொண்டு, பொருட்களின் மீது எனக்கிருக்கும் பற்றுக்களைக் குறைத்துக் கொள்ளப் பார்க்கிறேன்" என்று சொல்லி எழுந்தான் பரஞ்சோதி.

"இருங்கள்!" என்று சொல்லித் தன் மணிக்கட்டிலிருந்து கைக்கடிகாரத்தைக் கழற்றி அவனிடம் நீட்டிய ஞானானந்தர், "அப்போதிலிருந்து நீங்கள் அடிக்கடி என் மணிக்கட்டையே பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள். இதை நானே வைத்துக் கொண்டு விடுவேனோ என்ற கவலை உங்களுக்கு! என் கைக்கு அழகாக இருக்கிறது என்று வேறு சொல்லி விட்டேனா!" என்று சொல்லிச் சிரித்தார். 

"இல்லை, சுவாமி. இதை நான் திரும்ப வாங்கிக் கொள்ளக் கூடாது. உங்கள் கையிலேயே இருக்க வேண்டும் என்று நினைத்துத்தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்" என்றான் பரஞ்சோதி.

சுவாமிஜி தலையைப் பக்கவாட்டில் ஆட்டி விட்டு, கைக்கடிகாரத்தைப் பரஞ்சோதியிடம் கொடுத்தார். 

கைக்கடிகாரத்தை வாங்கிக் கொண்டு எழுந்த பரஞ்சோதி, அருகில் இருந்த உண்டியலின் அருகில் சென்று, கைக்கடிகாரத்தை அதற்குள் போடப் போனான். ஆனால் உண்டியலின் துவாரம் சிறிதாக இருந்ததால், அவனால் அதை அதற்குள் போட முடியவில்லை.

ஞானானந்தர் சிரித்துக் கொண்டே, "இது திருப்பதி உண்டியல் இல்லை. அதற்குள் இதை உங்களால் போட முடியாது. அப்படி நீங்கள் போட்டாலும், அது வெறும் அடையாளத் துறவாகத்தான் இருக்கும். ஆங்கிலத்தில் டோக்கனிஸம் என்று சொல்வார்கள். பற்றற்ற மனநிலையை வளர்த்துக் கொள்ள முயலுங்கள். உங்கள் மனநிலையில் மாற்றம் ஏற்படுவது உங்களுக்கே புரியும். அதுதான் துறவு மன நிலையை உருவாக்கிக் கொள்ளும் முயற்சியில் நீங்கள் முன்னேறிக் கொண்டிருக்கிறீர்கள் என்பதற்கான அடையாளம்" என்றார்.

குறள் 346
யானென தென்னுஞ் செருக்கறுப்பான் வானோர்க்
குயர்ந்த உலகம் புகும்.

பொருள்:

உடம்பைத் 'தான்' என்றும், பொருட்களைத் 'தனது' என்றும் நினைக்கும் ஆணவ எண்ணத்தை அழிப்பவன் தேவர்களால் கூட அடைய முடியாத உயர்ந்த நிலையை அடைவான்.

347. வீட்டுக்கு வந்த நண்பர் 

"வாடா! எவ்வளவு நாள் கழிச்சு என் வீட்டுக்கு வந்திருக்க! உக்காரு" என்று நண்பர் சாமிநாதனை உற்சாகத்துடன் வரவேற்றார் பழனிவேல்.

சாமிநாதன் உட்கார்ந்ததும், கண்களைச் சுழற்றி வரவேற்பறையில் பொருட்கள் தாறுமாறாகச் சிதறி இருப்பதைப் பார்ப்பதை கவனித்துப் பழனிவேல் தனக்குள் சிரித்துக் கொண்டார்.

"கம்பெனி எப்படி நடக்குது? 24 மணி நேரமும் கம்பெனியையே நினைச்சுக்கிட்டிருப்பியே! என் வீட்டுக்கு வர உனக்கு நேரம் கிடைச்சதே பெரிய விஷயம்தான்!" என்றார் பழனிவேல்.

"என்ன செய்யறது? உன்னை மாதிரி ரிடயர் ஆயிட்டு ஹாய்யா வீட்டில் உக்காந்திருக்க என்னால முடியலியே! கம்பெனியில ஏகப்பட்ட பிரச்னை. எனக்கும் 70 வயசு ஆகப் போகுது. சமாளிக்கிறது கஷ்டமாத்தான் இருக்கு. அதனாலதான், ஒரு ஆறுதலுக்கு உன்னைப் பாத்துப் பேசிட்டுப் போகலாம்னு வந்தேன்."  

"அதான் உன் பையன் இருக்கானே! அவன் பாத்துக்கறான். நீயும் என்னை மாதிரி ஹாய்யா வீட்டில இருக்கலாமே!"

இதற்குள் கையில் காப்பியுடன் வந்த பழனிவேலின் மனைவி கங்கா, "எப்படி இருக்கீங்க? ரொம்ப நாள் ஆச்சு. சுமதியையும் அழைச்சுக்கிட்டு வந்திருக்கலாம் இல்ல?" என்றாள், காப்பியை டீபாயின் மீது வைத்தபடி. பழனிவேலிடம் திரும்பி, "உங்களுக்கு வேண்டாம். நீங்க ரெண்டு தடவை காப்பி குடிச்சாச்சு" என்று சொல்லிச் சிரித்தாள்.

"இன்னொரு நாளைக்கு அழைச்சுக்கிட்டு வரேம்மா! நீங்க எல்லாரும் நல்லா இருக்கீங்க இல்ல?" என்று கங்காவிடம் சொல்லியபடியே, காப்பி டம்ளரைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டார் சாமிநாதன்.

"'எல்லாரும் நல்லா இருக்கோம். பேசிக்கிட்டிருங்க! இதோ வரேன்!" என்று சொல்லி விட்டு உள்ளே சென்று விட்டாள் கங்கா.

"என் பையனைப் பத்திக் கேட்ட இல்ல?" என்று பழனிவேலின் கேள்விக்கு பதில் சொல்லி உரையாடலைத் தொடர்ந்தார் சாமிநாதன். "அவன் பாத்துப்பான்னு நினைச்சுத்தான் ரெண்டு வருஷம் முன்னால கம்பெனியை அவன் பொறுப்பிலே விட்டுட்டுக் கொஞ்ச நாள் வீட்டில இருந்தேன். ஆனா, கம்பெனியில என்ன நடக்குதுன்னு கவனிச்சுக்கிட்டேதான் இருந்தேன். அவன் நிர்வாகம் சரியா இல்ல. அதனால, நான் மறுபடியும் ஆஃபீசுக்குப் போக ஆரம்பிச்சுட்டேன். இப்பவும் அவன்தான் எம் டி. எனக்கு கம்பெனியில எந்தப் பதவியும் கிடையாது. ஆனா, நான்தான் கம்பெனியை நடத்திக்கிட்டிருக்கேன். எல்லா பிரச்னையையும் நான்தான் சமாளிச்சுக்கிட்டிருக்கேன். அவன் டம்மியாத்தான் இருக்கான்."

"அவனை டம்மியாக்கினது நீதானே?"

"பின்னே, கம்பெனியை ஒழுங்கா நடத்தலேன்னா, பாத்துக்கிட்டு சும்மா இருக்க முடியுமா? நான் வளர்த்த கம்பெனி இது!" என்றார் சாமிநாதன், உணர்ச்சிப் பெருக்குடன்.

"சாமிநாதா! உனக்கு யோசனை சொல்ற தகுதி எனக்குக் கிடையாது. நான் ஒரு சாதாரண வேலையில இருந்து ரிடயர் ஆனவன். நான் வேலையில இருந்தப்ப, எனக்குக் கூட என் மேலதிகாரிகள் செய்யறது சரியில்லை, வேற மாதிரி செய்யணும்னு பல சமயம் தோணும். ஆனா, எனக்கு அதிகாரம் இல்லையே! என்னைக் கேட்டாலே ஒழிய, நானா யோசனை கூடச் சொல்ல முடியாது. அதனால, என் வேலையை மட்டும் என்னால முடிஞ்ச அளவுக்கு செஞ்சுக்கிட்டிருந்தேன். இப்ப ரிடயர் ஆகி பத்து வருஷம் ஆச்சு. இன்னும் என் கம்பெனி நல்லாத்தான் போய்க்கிட்டிருக்கு. இப்ப கூட சில சமயம் ஆஃபீசுக்குப் போனா, சில விஷயங்கள் சரியில்லைன்னு தோணும். இப்ப மானேஜரா இருக்கறவன் என்னோட ஜுனியர்தான். அவன்கிட்ட நான் ஏதாவது யோசனை சொன்னா, காது கொடுத்துக் கேப்பான். ஆனா, நான் எதுவும் சொல்றதில்ல. நாமதான் விலகி வந்தாச்சே, அப்புறம் எதுக்கு கம்பெனி விஷயங்கள்ள ஈடுபாடுன்னு நினைச்சுக்கிட்டுப் பொதுவா ஏதாவது பேசிட்டு வந்துடுவேன்."

"அது உன் கம்பெனி இல்லையேப்பா! என்னால அப்படி இருக்க முடியாதே!"

"இருக்கலாம், நீ மனசு வச்சா! உனக்கு அப்புறம் எப்படியும் உன்  பையன்தான் பாத்துக்கப் போறான். இப்பவே அவனைப் பாத்துக்க விடறதில என்ன தப்பு? உங்கிட்ட அவன் ஆலோசனை கேட்டா, சொல்லு. இல்லாட்டா பேசாம இரு."

"அவன் எங்கிட்ட யோசனை கேக்க மாட்டானே! தனக்கு எல்லாம் தெரியும்னு நினைச்சுக்கறான். அதானே பிரச்னை?" என்றார் சாமிநாதன், கோபத்துடன்.

"நீதான் அப்படி இருக்க. அதான் பிரச்னை!" என்றார் பழனிவேல், சிரித்தபடி.

"என்னடா சொல்ற?"

"நம்ம எல்லாருக்கும் இருக்கற ஒரு பொதுவான மனப்பான்மை இது. நம்மாலதான் எதையும் சரியாச் செய்ய முடியுங்கற எண்ணம்! மத்தவங்க செய்யறது வேற மாதிரியா இருந்தா, அது சரியா இருக்காதுன்னு நினைக்கிறோம். ஒவ்வொத்தருக்கும் ஒரு தனித்தன்மை இருக்கு. அவங்க அதன்படிதான் செயல்படுவாங்க. உதாரணமா, தொழிலாளர்கள் பிரச்னையை நீ கையாண்ட விதம் ஒரு மாதிரியா இருந்திருக்கலாம். உன் பையன் வேற மாதிரி கையாள முயற்சி செய்யலாம்."

"அதேதாண்டா நடந்தது! எப்படி நேர்ல பாத்த மாதிரி சொல்ற?" என்றார் சாமிநாதன், வியப்புடன்.

"எல்லா நிறுவனங்களிலேயும் இருக்கக் கூடிய ஒரு பிரச்னையை உதாரணமா சொன்னேன். அவ்வளவுதான். மத்தபடி, உன் நிறுவனத்தோட பிரச்னைகள் என்னன்னு எனக்குத் தெரியாது. ஆனா, எந்த ஒரு விஷயமும் நமக்குத்தான் தெரியும், நம்மாலதான் அதைச் செய்ய முடியும்னு நினைக்கறப்ப, அது நம்முடையதுங்கற மாதிரி ஒரு பிடிப்பு ஏற்பட்டு, அதிலேந்து விட முடியாம போயிடும். அதனால நமக்கு பிரச்னைகள்தான் அதிகமாகும். எந்த விஷயமா இருந்தாலும், ஒரு கட்டத்திலே அதை நாம விட்டுத்தானே ஆகணும்?' என்றார் பழனிவேல்.

"பெரிய ஆன்மீகவாதி மாதிரி பேசறியே! நிறைய ஆன்மீக விஷயங்கள் எல்லாம் படிப்பியோ?"

"அதெல்லாம் இல்ல. எல்லாம் அனுபவத்தில கத்துக்கிட்டதுதான்!"

"அனுபவமா?"

"அனுபவம்னா, உன்னை மாதிரி ஒரு நிறுவனத்தை நடத்தின அனுபவம் இல்ல. என் வீட்டிலேயே நான் நிர்வாகம் பண்ணின அனுபவம்! முன்னெல்லாம் வீட்டு நிர்வாகத்தில நான் ரொம்பத் தலையிடுவேன். பொருட்களை எங்கெங்கே வைக்கறதுங்கறதிலேந்து, குடும்பம் சம்பந்தப்பட்ட பெரிய பெரிய விஷயங்கள் வரை நான்தான் தீர்மானிக்கனும்னு நினைப்பேன். இங்கே பார், பொருட்கள் தாறுமாறாக் கிடக்கறதை! முன்னெல்லாம் இப்படி இருக்கறதைப் பாத்தா, எனக்கு ரத்தக் கொதிப்பே வந்துடும்." 

"ஆமாம். நான் கூட கவனிச்சேன். நீ எல்லா விஷயத்திலேயும் ஒரு ஒழுங்கு இருக்கணும்னு நினைக்கறவனாச்சே!"

"முன்னெல்லாம் பொருட்கள் ஒழுங்கா இல்லேன்னா, அதையெல்லாம் நான்தான் சரிபண்ணனும்னு நினைப்பேன். அப்புறம் புரிஞ்சது, நான் அவசரப்பட்டு எல்லாத்திலேயும் தலையிடாம இருந்தா, வீட்டில இருக்கற மத்தவங்களே அதையெல்லாம் சரிசெய்வாங்கன்னு. என்ன, அவங்க வேற இடத்தில வைக்கலாம், அல்லது வேற மாதிரி வைக்கலாம். வச்சுட்டுப் போகட்டுமே! நான் வைக்கிற விதம்தான் சரின்னு ஏன் நினைக்கணும்? எல்லாம் என்னுடையது, நான் செய்கிற விதம்தான் சரிங்கற எண்ணம்தான் இதுக்குக் காரணம்னு புரிஞ்சதும், கொஞ்சம் கொஞ்சமா என்னை மாத்திக்கிட்டேன். இப்ப எனக்கு இதெல்லாம் ஒரு பிரச்னையா தெரியறதில்ல. பொருட்கள் எல்லாம் இப்படிக் கிடக்கேன்னு நான் கவலைப்படறதில்ல. கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு, யாராவது வந்து எல்லாத்தையும் எடுத்து வைப்பாங்க. எடுத்து வைக்காட்டாலும் சரிதான். அது ஒரு பிரச்னை இல்லையே! நடக்கறப்ப எதையும் மிதிக்காம, கொஞ்சம் கவனமா நடக்கணும், அவ்வளவுதான்!"

சாமிநாதன் யோசனையுடன் நண்பரைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

கையில் இரண்டு தட்டுக்களுடன் வந்த கங்கா, "தோசை சாப்பிடுங்க!" என்று தட்டுக்களை டீபாயில் வைத்தாள்.

"இல்லை. எனக்கு வேண்டாம்" என்றார் சாமிநாதன்.

"ரொம்ப நாள் கழிச்சு வீட்டுக்கு வந்திருக்கீங்க. காப்பி மட்டும் குடிச்சுட்டுப்  போக உங்களை விட்டுடுவேனா? ரெண்டு தோசையாவது சாப்பிடுங்க. மெல்லிசாத்தான் இருக்கு. இருங்க. தண்ணி எடுத்துக்கிட்டு வரேன்!" என்று சொல்லி விட்டு உள்ளே சென்றாள் கங்கா.

"முன்னெல்லாம் வீட்டுக்கு யாராவது வந்தா, அவங்க உள்ளே வந்து உக்காரறதுக்குள்ளேயே, "கங்கா, காப்பி கொண்டு வா!"ன்னு இரைஞ்சு சொல்லுவேன். 'ஏன், நீங்க சொல்லாட்டா வந்தவங்களுக்கு நான் காப்பி கொடுக்க மாட்டேனா? நீங்க இப்படிச் சொன்னா, ஏதோ நீங்க சொன்னதுக்காகத்தான் நான் வந்தவங்களுக்கு காப்பி கொடுத்தேன், இல்லேன்னா கொடுத்திருக்க மாட்டேங்கற மாதிரி இருக்கு'ன்னு கங்கா எங்கிட்ட நிறைய தடவை சொல்லிக் குறைப்பட்டுக்கிட்டிருக்கா. அப்பல்லாம் அதை நான் காதில போட்டுக்கவே இல்லை. இப்ப பாரு, நான் சொல்லாமலேயே முதல்ல காப்பி கொண்டு வந்து கொடுத்துட்டு, இப்ப டிஃபனும் கொண்டு வந்து கொடுக்கறா! சாப்பிடு!" என்றார் பழனிவேல்.

"நீ என்னடா சொல்றது? அதான் உன் மனைவியே நான் சாப்பிட்டுட்டுத்தான் போகணும்னு சொல்லிட்டாங்களே! நீ சொல்ற மாதிரி சொல்லி, உன் ஈகோவைக் காட்டிக்கறியா? உங்கிட்ட பேசினப்பறம், நானே என்னோட ஈகோவை விட்டுட்டு இருந்து பாக்கலாம்னு முடிவு பண்ணிட்டேன். நீ என்னடான்னா?" என்று சிரித்தபடி கூறியபடியே, தோசையை விண்டு வாயில் போட்டுக் கொண்டார் சாமிநாதன்.

தண்ணீர் டம்ளர்களுடன் வந்த கங்கா, சாமிநாதன் சொன்னதைக் கேட்டு விட்டுத் தன் கணவனைப் பார்த்துச் சிரித்தாள். 

குறள் 347
பற்றி விடாஅ இடும்பைகள் பற்றினைப்
பற்றி விடாஅ தவர்க்கு.

பொருள்:

தான், எனது என்ற இருவகைப் பற்றுக்களையம் பற்றிக் கொண்டு விடாதவரை துன்பங்களும் விடாமல் பற்றிக் கொண்டிருக்கும்.

348. பூர்வாசிரமம்

"குருவே! என் பூர்வாசிரம மனைவியும், மகனும் என்னைப் பார்க்க வந்திருக்கிறார்கள். நான் அவர்களைப்  பார்த்துப் பேசத் தங்கள் அனுமதி வேண்டும்" என்றார் தர்மானந்தர்.  

"பார்த்துப் பேசி விட்டு வா!" என்றார் பிரம்மானந்தர், சிரித்தபடி. 

சற்று நேரம் கழித்துத் திரும்பி வந்த தர்மானந்தர், "சுவாமி! என் மகனுக்குத் திருமணம் நிச்சயமாகி இருக்கிறதாம். இந்த மகிழ்ச்சியான விஷயத்தை என்னிடம் தெரிவித்து, கல்யாணப் பத்திரிகையை என்னிடம் கொடுத்து ஆசி பெறவே என் மனைவியும், மகனும் வந்திருக்கிறார்கள். தாங்களும் அவர்களை ஆசீர்வதித்துக் கல்யாணப் பத்திரிகையையும் தங்கள் கையால் பெற்றுக் கொண்டு, அவர்களுக்கு அருள வேண்டும்" என்றார்.

"அருள வேண்டியது ஆண்டவன்தானப்பா, நான் இல்லை" என்ற பிரம்மானந்தர், "அவர்களை வரச் சொல். எல்லோரும் வாழ்த்துவது போல் நானும் வாழ்த்துகிறேன்" என்றார்.

தர்மானந்தரின் மனைவியும், மகனும் பிரம்மானந்தரின் காலடியில் திருமண அழைப்பிதழை வைத்து, அவர் காலில் விழுந்து வணங்கினர். 

திருமண அழைப்பிதழை எடுத்துப் போய் தான் ஆராதிக்கும் விக்கிரகத்தின் திருவடிகளில் வைத்து வணங்கி விட்டு, அதை அவர்களிடம் கொடுத்து, "இறைவன் அருளால் திருமணம் சிறப்பாக நடக்கும். மணமக்கள் எல்லா நலன்களும் பெற்று நீண்ட நாட்கள் சிறப்பாக வாழ்வார்கள்" என்று வாழ்த்தினார் பிரம்மானந்தர்.

"சுவாமி! தாங்கள் திருமணத்துக்கு வந்து மணமக்களை வாழ்த்த வேண்டும்" என்று கேட்டுக் கொண்டாள் தர்மானந்தரின் மனைவி. 

"என் போன்ற சந்நியாசிகள் திருமணங்கள் போன்ற நிகழ்ச்சிகளில் கலந்து கொள்வது வழக்கம் இல்லையே!" என்று சொல்லி, தர்மானந்தரைப் பார்த்துச் சிரித்தார் பிரம்மானந்தர்.

தர்மானந்தரின் மனைவி தன் முன்னாள் கணவரின் முகத்தைப் பார்த்தாள். அவர் மௌனமாக இருந்தார்.

"அவர்களை வழி அனுப்பி விட்டு வா, தர்மானந்தா!" என்றார் பிரம்மானந்தர்.

மனைவியையும், மகனையும் வழியனுப்பி வைத்து விட்டுத் திரும்பி வந்தார் தர்மானந்தர். 

"என்ன தர்மானந்தா?" என்றார் பிரம்மானந்தா.  

"இல்லை... என் மகனின் திருமணத்துக்கு நான் சென்று அவனை ஆசீர்வதித்து விட்டு வரலாமா?" என்றார் தர்மானந்தர்.

"அது உன் விருப்பம்" என்றார் பிரம்மானந்தர்.

தர்மானந்தர் மௌனமாக இருந்தார்.

"ஆளவந்தார் என்று ஒரு வைணவத் துறவி இருந்தார். ராமானுஜரின் குருக்களுக்கும் குருவாக இருந்தவர்."

"கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன், சுவாமி. ஆழ்வார்கள் அருளிய நாலாயிர திவ்யப் பிரபந்தங்களை மீட்டு இந்த உலகுக்கு அளித்த மகான் நாதமுனிகள் பேரன்."

"ஆமாம். நீ நன்கு கற்றறிந்தவன் என்பது எனக்குத் தெரியும். அதனால்தானே, எனக்குப் பின் இந்த மடத்தின் தலைமைப் பீடத்தை ஏற்க உன்னைத் தேர்ந்தெடுத்து, நீ உடனே பொறுப்பேற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்று முடிவு செய்து, அடுத்த மாதம் அதற்கு நாளும் குறித்திருக்கிறேன்! 

"ஆளவந்தார் துறவியாவதற்கு முன், ஒரு சிறிய நாட்டின் அரசராக இருந்தவர். தன் ராஜ்யம், குடும்பம் எல்லாவற்றையும் விட்டு விட்டுத் துறவியானவர். அவர் துறவி ஆன பிறகு, அவருடைய மகன் அவர் மடத்தில் சேர்ந்து சேவை செய்ய விரும்பினார். ஆளவந்தார் அவரை அண்டவே விடவில்லை. 

"அவருடைய சீடர்கள் வற்புறுத்திய பிறகு, அவரைத் தன் பார்வையில் வராதபடி வேறொரு இடத்தில் பணி புரிய அனுமதித்தார் ஆளவந்தார். வயதான காலத்தில் அவர் மனைவி அவரைச் சந்திக்க வந்தபோதும், அவர் சந்திக்க மறுத்து விட்டார்."

"என் தவறு எனக்குப் புரிகிறது, சுவாமி. என் பூர்வாசிரம உறவுகளை நான் பார்த்திருக்கக் கூடாது!" என்றார் தர்மானந்தர். 

"பலர் நம்மிடம் வந்து தங்கள் வீட்டு நிகழ்ச்சிகளுக்கான அழைப்பிதழைக் கொடுத்து ஆசி கேட்கிறார்கள். நாமும் அவர்கள் மனத் திருப்திக்காக அவர்களுக்கு ஆசி கூறுகிறோம், ஆனால் பற்றுதல் எதுவும் இல்லாமல். துறவு ஒரு கடினமான நிலை. துறவு ஏற்ற பின் பற்று தொடர்ந்தால், அது நம்மைப் பற்றிக் கொள்ளும்! முதலில் 'என் பூர்வாசிரம மனைவியும் மகனும் வந்திருக்கிறார்கள்' என்று சொன்ன நீ, அவர்களைப்  பார்த்து விட்டு வந்ததும், 'என் மனைவி, என் மகன்' என்று சொல்ல ஆரம்பித்து விட்டாய்! இது உன்னை அறியாமலேயே நிகழ்ந்தது. பூர்வாசிரமும், சந்நியாச ஆசிரமமும் கலந்து விட்டன. அதுதான் பற்றின் வலிமை!"

"நான் தவறு செய்து விட்டேன், குருவே! நான் இந்த மடத்தின் தலைமைப் பொறுப்பேற்கத் தகுதியற்றவன். அந்தப் பொறுப்புக்குத் தகுதியுள்ள வேறு யாரையாவது நியமித்து விடுங்கள், குருவே!" என்றார் தர்மானந்தர்.

"இல்லை, தர்மானந்தா! உன் தவறை உடனே உணர்ந்து, உன் தகுதியையும் குறைத்துக் கூறுகிறாய்! இது உன் பண்பட்ட மனத்தைக் காட்டுகிறது. தலைமைப் பொறுப்பை ஏற்க உனக்கு எல்லாத் தகுதிகளும் இருக்கின்றன. ஆயினும் நீ பொறுப்பேற்றுக் கொள்வதை ஒரு வருடம் தள்ளிப் போடுவது உகந்ததாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். 

"பூரியில் இருக்கும் நம் மடத்துக்குப் பொறுப்பேற்று நடத்தியவர் இறைவனடி அடைந்து விட்டாரே, அதனால் அந்த மடத்தைத் தலைமையேற்று நடத்த யாரையாவது நியமிக்க வேண்டும். நீ ஒரு வருடம் நம் பூரி மடத்துக்குப் பொறுப்பேற்று நடத்து. அடுத்த ஆண்டு உன்னை இங்கே திரும்ப அழைத்து வந்து உன்னிடம் தலைமைப் பொறுப்பை ஒப்படைக்கிறேன்" என்றார் பிரம்மானந்தர்.  

"அப்படியே செய்கிறேன், குருவே!"

"நீ உடனே பூரிக்குச் செல்ல வேண்டும் என்பதில்லை. நீ எப்போது கிளம்ப விரும்புகிறாயோ, அப்போது கிளம்பலாம்" என்றார் பிரம்மானந்தர்.

"இல்லை, குருவே! நான் உடனே கிளம்புகிறேன். என் பூர்வாசிரமாக் குடும்பத்தில் நடக்கும் திருமணத்தின்போது நான் இங்கே இருக்க விரும்பவில்லை." 

பிரம்மானந்தர் புன்சிரிப்புடன் தர்மானந்தரைப் பார்த்தார். 

குறள் 348
தலைப்பட்டார் தீரத் துறந்தார் மயங்கி
வலைப்பட்டார் மற்றை யவர்.

பொருள்:
முற்றும் துறந்தவர்களே உயர்ந்த நிலையில் உள்ளவர்கள். அவ்வாறு துறக்காத மற்றவர்கள் அறியாமை என்னும் வலையில் சிக்கியவர்கள் ஆவார்கள்.

349. அர்ஜுனனின் கேள்விகள் 

"கண்ணா! இவ்வளவு நேரம் உடல், ஆத்மா ஆகியவற்றுக்கு இடையே உள்ள தொடர்புகள் பற்றி நீ விரிவாக விளக்கிய பிறகு, எனக்கு ஒரு தெளிவு ஏற்பட்டிருக்கிறது. ஆயினும், இன்னும் சில ஐயங்கள் உள்ளன" என்றான் அர்ஜுனன்.

"கேள், ஆனால், விரைவாகக் கேள். போரைத் துவக்கத் தயாராகி விட்டார் பீஷ்மர்" என்றார் கண்ணன்.

"நீயும் சரி, நானும் சரி, இதற்கு முன் பல பிறவிகள் எடுத்திருக்கிறோம் என்று சொன்னாயே?"

"ஆமாம்."

"எதற்கு இத்தனை பிறவிகள்? ஒரு பிறவி போதாதா?"

"போதும் என்பதை முடிவு செய்வது உன் கையில்தான் இருக்கிறது!"

"எப்படி?"

"'நான்,' 'எனது' என்ற எண்ணங்கள் இருக்கும் வரை பிறவிகள் தொடர்ந்து வந்து கொண்டேதான் இருக்கும். அவற்றைக் கைவிட்டு விட்டால், அதற்குப் பிறகு பிறவி இருக்காது."

"'நான்,' 'எனது' என்ற எண்ணங்கள் இயல்பானவைதானே? அவற்றில் என்ன தவறு?"

"'நான்' என்ற எண்ணம் அகந்தையை வளர்க்கும். உன்னை முக்கியமானவன் என்று உணர வைக்கும். அந்த முக்கியத்துவத்துக்கு ஏதாவது பங்கம் வந்தால், கோபத்தைத் தூண்டும். கோபம் தவறான செயல்களில் உன்னை ஈடுபட வைக்கும். 'எனது' என்ற எண்ணம் பொருட்களின் மீதான ஆசையை வளர்க்கும். என்னுடையது என்று நான் நினைக்கும் பொருள் கையை விட்டுப் போகக் கூடாது என்ற எண்ணமும், வேறு பொருட்களை என்னுடையதாக்கிக் கொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணமும் உன்னைத் தவறான செயல்களில் ஈடுபட வைக்கும்."

"அப்படிப் பார்த்தால், இந்த ராஜ்யம் வேண்டும் என்பதற்காகப் போர் செய்வது கூடத் தவறுதானே?"

"உன்னிடம் ஒருவர் ஒரு பொருளை ஒப்படைத்திருக்கிறார் என்றால், அதைப் பாதுகாப்பது உன் கடமை. அதை உன்னிடமிருந்து வேறொருவர் பறிக்க முயற்சி செய்தால், போரிட்டாவது அதைக் காக்க வேண்டியது உன் கடமை. 

"இந்த ராஜ்யம் உங்களுக்குத் சொந்தம் இல்லை. உங்களிடம் ஒப்படைக்கப்பட்ட ராஜ்யத்தை நீங்கள் ஆண்டு வந்தீர்கள். அவ்வளவுதான். உங்களிடம் ராஜ்யத்தை ஒப்படைத்த திருதராஷ்டிரர் உங்களிடம் அதைத் திருப்பிக் கேட்டிருந்தால், உன் அண்ணன் யுதிஷ்டிரன் மகிழ்ச்சியுடன் அதைத் திருப்பிக் கொடுத்திருப்பான். 

"ஆனால், வஞ்சகமாகப் பறிக்கப்பட்ட ராஜ்யத்தைப் போர் செய்து மீட்கும் பணிக்கு நீங்கள் தள்ளப்பட்டிருக்கிறீர்கள். எனவே, போர் உன் கடமை ஆகிறது. போரில் வென்று ராஜ்யத்தைத் திரும்பப் பெற்றவுடன், அதை என்னுடையது என்ற எண்ணம் இன்றி, நீங்கள் ஆட்சி புரிய வேண்டும்." 

" 'நான்', 'எனது' என்பவை ஒருவருக்கு அடிப்படையான விஷயங்கள் அல்லவா? அவற்றை எப்படிக் கை விட முடியும்?"

"இவற்றைக் கைவிட வேண்டும் என்ற எண்ணத்தை வளர்த்துக் கொண்டால், காலப் போக்கில் பொருட்களின் மீதான பற்று குறைந்து, 'நான்', 'எனது' என்ற மனப்பான்மை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மறைந்து விடும்."

" 'நான்', 'எனது' என்ற எண்ணத்தை முழுமையாக விட்டவர்கள், முனிவர்களைத் தவிர வேறு யாராவது இருக்கிறார்களா?"

"சீதாப்பிராட்டியின் தந்தையான ஜனகர் அப்படி இருந்தவர்தான். ஒரு அரசராக இருந்தும், அவர் எதையுமே தனதென்று நினைக்காமல், ஒரு அரசருக்கான கடமைகளைச் செய்து வந்தார். தனது ராஜ்யத்தைப் பாதுகாக்க அவர் எதிரிகளுடன் போர் செய்திருக்கக் கூடும். ஆனால் 'என்னுடைய ராஜ்யம்' என்ற எண்ணம் அவரிடம் சிறிதும் இருந்ததில்லை."

"நீ பல பிறவிகள் எடுத்திருக்கிறாயே, உனக்குக் கூட'நான்', 'எனது' என்ற எண்ணம் இருந்ததா என்ன?"

"நான் பிறவிகள் எடுத்தது என் விருப்பத்தினால். நான் விரும்பினால் இன்னொரு பிறவி கூட எடுப்பேன், அல்லது இதுவே நான் எடுக்கும் கடைசிப் பிறவியாக இருக்கவும் கூடும். சரி. பீஷ்மர் சங்கைக் கையில் எடுத்து விட்டார். அவர் சங்கை ஊதியதும், நானும் ஊதுவேன். உடனே போர் துவங்கி விடும். நான் சொன்னவற்றை மனதில் கொண்டு, 'நான்,' 'எனது' என்னும் எண்ணம் இல்லாமல், போர் செய்வதை ஒரு கடமையாக நினைத்துச் செயல்படு. உனக்கு வெற்றி உண்டாகட்டும்!" என்று அர்ஜுனனை வாழ்த்தி விட்டு, சங்கைக் கையில் எடுத்து வைத்துக் கொண்டு, ஊதுவதற்குத் தயாராக நின்றார் கண்ணன்.

குறள் 349
பற்றற்ற கண்ணே பிறப்பறுக்கும் மற்று
நிலையாமை காணப் படும்.

பொருள்:

இருவகைப் பற்றையும் அறுத்த பிறகுதான் ஒருவருக்குப் பிறவி இல்லாத நிலைமை ஏற்படும். இல்லாவிடில், பிறப்பும், இறப்பும் மாறி மாறி வரும் நிலையாமைதான் ஏற்படும்.

350.  கட்டிட மேஸ்திரி

வீட்டின் மேல் தளத்துக்கு கான்கிரீட் போட்டு முடித்தபோது மாலை 7 மணி ஆகி விட்டது. நல்லவேளை, இருட்ட ஆரம்பித்ததுமே வேலை முடிந்து விட்டது. இல்லாவிட்டால், விளக்குகளுக்கு ஏற்பாடு செய்து, இருட்டிய பின் வேலையைத் தொடர்வது கடினமாக இருந்திருக்கும். கான்கிரீட் போட ஆரம்பித்தால், முழுவதும் போட்டு முடிக்க வேண்டுமே! 

வேலை செய்த ஆட்கள் அனைவரும் கிளம்பிச் சென்ற பின், பொருட்கள் வைத்திருக்கும் அறையைப் பூட்டி விட்டு, வாட்ச்மேனிடம் சொல்லி விட்டுக் கிளம்பினான் கஜேந்திரன். கான்கிரீட் போட்டு முடிக்கும் வரை படபடப்புதான். இனி சில நாட்களுக்கு அவ்வளவு மன அழுத்தம் இருக்காது.  

ஸ்கூட்டரில் வீட்டுக்கு வந்து கொண்டிருந்தபோது, வழியில் அம்மன் கோவிலில் ஏதோ சொற்பொழிவு நடந்து கொண்டிருந்தது. 

"வீடு கட்டும்போது கான்கிரீட் போடுவதைப் பார்த்திருக்கிறீர்களா?" என்ற வார்த்தைகள் அவன் காதில் விழுந்ததும், ஆர்வத்துடன் ஸ்கூட்டரை நிறுத்தி விட்டு கவனித்தான் கஜேந்திரன். 'நம் வேலையைப் பற்றிப் பேசுகிறாரே!'

சற்று நேரம் அவர் பேச்சைக் கேட்கலாம் என்று நினைத்த கஜேந்திரன், ஸ்கூட்டரை நிறுத்த இடம் தேடினான். அங்கே பல வாகனங்கள் நிறுத்தப்பட்டிருந்ததால், ஸ்கூட்டரை நிறுத்த இடமில்லை. சற்று தூரம் ஸ்கூட்டரைத் தள்ளிக் கொண்டு போய், ஒரு இடத்தில் நிறுத்தி விட்டு வந்தான்.

சொற்பொழிவாளர் பேசியது காதில் விழுந்து கொண்டிருந்தது. ஆனால், ஸ்கூட்டரை நிறுத்த இடம் பார்த்துக் கொண்டிருந்ததில், அவர் பேச்சை அவன் சரியாக கவனிக்கவில்லை.

அவன் உள்ளே போய் உட்கார்ந்தபோது, அவர் இறைவனிடம் பக்தி செலுத்துவது பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருந்தார். அவர் கான்கிரீட் போடுவது பற்றிப் பேசியதைக் கேட்டுத்தான், கஜேந்திரன் அவருடைய சொற்பொழிவைக் கேட்க  வந்தான். ஆனால், தான் அதைத்  தவற விட்டு விட்டோம் என்று அவனுக்குத் தோன்றியது.

ஆயினும், அவருடைய பேச்சு சுவாரசியமாக இருந்ததால், ஒரு மணி நேரம் அங்கே அமர்ந்து, அவர் பேச்சை இறுதிவரை கேட்டுக் கொண்டிருந்தான் கஜேந்திரன்.   

சொற்பொழிவு முடிந்ததும் கஜேந்திரன் எழுந்து வந்தபோது, தன்னை யாரோ பெயர் சொல்லி அழைப்பதைக் கேட்டுத் திரும்பினான்.

அவனுடைய காண்டிராக்டர் முத்தையா!

"நீ எங்கேப்பா இங்கே? நீ இது மாதிரி பக்திப் பேச்சுக்கெல்லாம் வருவியா என்ன?" என்றார் அவர்.

"இல்ல சார், சும்மாதான்!" என்று தயங்கியபடியே சொன்ன கஜேந்திரன், "ஸ்கூட்டரில் வந்துக்கிட்டிருந்தப்ப, ஏதோ கான்கிரீட் போடறதைப் பத்திப் பேசினது காதில விழுந்தது. அதான் வந்தேன். ஆனா, அப்புறம் அவர் வேற விஷயங்களுக்குப் போயிட்டாரு. கான்கிரீட் போடறதைப் பத்தி எதுக்கு சொன்னாருன்னு புரியல. நீங்க முழுக்கக் கேட்டீங்களா?"  என்றான்.

"கேட்டேன். ஆனா, என்னால உனக்கு விளக்க முடியுமான்னு தெரியல. பேச்சாளர் எனக்குத் தெரிஞ்சவர்தான். வா, அவர் கிட்டயே போய்க் கேட்டுடலாம்" என்றார் முத்தையா.

"பரவாயில்ல, சார்!" என்று கஜேந்திரன் சொல்லிக் கொண்டிருந்தபோதே, முத்தையா அவன் கையைப் பற்றி, மேடைக்குப் பின்னே இருந்த அறைக்கு அழைத்துச் சென்றார்.

அறையில் இன்னொருவருடன் பேசிக் கொண்டிருந்த சொற்பொழிவாளர், முத்தையாவைப் பார்த்ததும் "வாங்க, முத்தையா!" என்று அழைத்து விட்டு "இவர்தான் என் வீட்டைக் கட்டிக் கொடுத்த காண்டிராக்டர்" என்று மற்றவரிடம் முத்தையாவை அறிமுகப்படுத்தினார்.

"நீங்க பேசிக்கிட்டிருங்க, நான் இப்ப வரேன்" என்று சொல்லி விட்டு, மற்றவர் எழுந்து வெளியே சென்றார்.

இருவரையும் அமரச் சொன்ன பின், "சொல்லுங்க, முத்தையா! பேச்சைக் கேட்டீங்களா? கூட்டத்தில் நீங்க இருந்ததை  நான் கவனிக்கவே இல்லையே!" என்றார் சொற்பொழிவாளர்.

"கேட்டேன் சார். இவர் கஜேந்திரன். நம்மகிட்ட மேஸ்திரியா இருக்காரு. இவர் எங்கிட்ட வந்து சேர்ந்தப்பறம், நான் கட்டிடம் கட்டறதைப் பார்க்கப் போக வேண்டியதே இல்லை. எல்லாத்தையும் இவரே நல்லாப் பாத்துப்பாரு. நீங்க பேச ஆரம்பிச்சுக் கொஞ்ச நேரம் கழிச்சுதான் இவர் வந்திருக்காரு. நீங்க கான்கிரீட் போடறதைப் பத்தி ஏதோ சொன்னீங்க இல்ல? அதைப் பத்தி என்ன சொன்னீங்கன்னு தெரிஞ்சுக்க விரும்பறாரு. நீங்க என்ன சொன்னீங்கன்னு நான் சொல்றதை விட, நீங்களே சொன்னா நல்லா இருக்கும்னுதான் உங்ககிட்ட அழைச்சுக்கிட்டு வந்தேன். நீங்க விளக்கறதைக் கேட்டா, எனக்கும் இன்னும் தெளிவாப் புரிஞ்சுக்கிட்ட மாதிரி இருக்கும்" என்றார் முத்தையா.

"அப்படியா? உங்க ஆர்வத்தைப் பாராட்டறேன். நான் பேசினது நமக்கு இருக்கிற பற்றுக்களை விடறதைப் பத்தி. பற்றுக்களை விடறது சுலபம் இல்ல. ஆனா, கடவுள்கிட்ட பற்று வச்சா, மற்ற பற்றுக்கள் விலகிடும்னு சொல்லிட்டு, அதுக்கு உதாரணமா கான்கிரீட் போடறதைச் சொன்னேன்" என்று சொல்லி விட்டு, கஜேந்திரனைப் பார்த்தார் சொற்பொழிவாளர்.

கஜேந்திரன் மௌனமாகத் தலையாட்டினான்.

"கான்கிரீட் எப்படிப் போடுவீங்க?" என்றார் பேச்சாளர், கஜேந்திரனைப் பார்த்து.

கஜேந்திரன் ஒரு நிமிடம் திகைத்து விட்டு, முத்தையாவைப் பார்த்தான். பிறகு தயக்கத்துடன், "முதல்ல கம்பி கட்டுவோம். அப்புறம் கம்பிகளுக்கு அடியில பலகைகளை வச்சு, பலகைகளை மரக் கம்புகளால முட்டுக் கொடுத்து நிக்க வச்சுட்டு, அப்புறம் கம்பிகளுக்கு மேல கான்கிரீட் போடுவோம்" என்றான்.

"கீழே பலகை, அதுக்கு முட்டுக் கொடுக்கத் தூண்கள் இதெல்லாம் எதுக்கு?"

"கீழே பலகை இல்லேன்னா கான்கிரீட் எப்படி நிக்கும்?" என்றான் கஜேந்திரன், இவர் என்ன இப்படிப்பட்ட கேள்விகள் எல்லாம் கேட்கிறார் என்று நினைத்துக் கொண்டே.

"பலகையோட சப்போர்ட்லதான் கான்கிரீட் நிக்குது. பலகைகளே மரக்கம்புகளோட சப்போர்ட்லதான் நிக்குது! ஆனா, பத்துப் பதினஞ்சு நாள் கழிச்சுப் பலகைகளை எடுத்துடுவீங்க இல்ல?"

"ஆமாம்."

"அப்ப கான்கிரீட் எப்படி அந்தரத்தில் நிக்குது?"

"அந்தப் பத்து பதினஞ்சு நாள்ள, கான்கிரீட் இறுக்கமானதும், இரும்போட பிடிச்சுக்குமே, அதனாலதான்!" என்று விளக்கினான் கஜேந்திரன்.

"அதனால, அதுக்கு வேற சப்போர்ட் தேவையில்லை, அப்படித்தானே?"

"ஆமாம்."

"நம்ம ஒவ்வொத்தருக்கும் நிறையப் பற்றுக்கள் இருக்கு. நாம இந்தப் பற்றுக்களை விட முடியாம இருக்கோம். நாம இந்தப் பற்றுக்களை விடணும்னா, நமக்கு இன்னொரு வலுவான பற்று வேணும். ஆரம்பத்தில, கான்கிரீட் பலகைகள் மேலதான் நிக்குது. ஆனா, கான்கிரீட் இரும்போட ஒட்டினப்புறம், அதுக்குப் பலகைகளோ, மரக் கம்புகளோ தேவை இல்லை இல்லையா? அதனாலதானே கான்கிரீட் செட் ஆனதும், பலகைகளையும், பலகைகளைத் தாங்கி நிக்கிற மரக்கம்புகளையும் எடுத்துடறோம்? அது மாதிரி, நாம கடவுள்கிட்ட பற்று வச்சோம்னா, அப்புறம் நம்மோட மற்ற பற்றுக்களை நம்மால விட்டுட முடியும். நாம கடவுள்கிட்ட வைக்கற பற்று கான்கிரீட் இரும்போட ஒட்டிக்கற மாதிரி வலுவா இருக்கும். கடவுள்கிட்ட பற்று வைக்கறதன் மூலமாத்தான் மற்ற பற்றுக்களை நாம விட முடியுங்கறதை விளக்கத்தான் இந்த உதாரணத்தைச் சொன்னேன். ஓரளவாவது புரிஞ்சிருக்கும்னு நினைக்கிறேன்!" என்றார் சொற்பொழிவாளர்.

"நல்லாவே புரிஞ்சதுங்க" என்று சொல்லிக் கை கூப்பினான் கஜேந்திரன்.

"சொற்பொழிவில நீங்க சொன்னதை மறுபடியும் விளக்கமாக் கேட்டதில, எனக்கும் இன்னும் நல்லாப்  புரிஞ்சுது. என் மேஸ்திரிக்குத்தான் நான் நன்றி சொல்லணும்" என்று சொல்லி விட்டுச் சொற்பொழிவாளரிடம் விடை பெற்றார் முத்தையா. 

குறள் 350
பற்றுக பற்றற்றான் பற்றினை அப்பற்றைப்
பற்றுக பற்று விடற்கு.

பொருள்:

பற்று எதுவும் இல்லாத கடவுளின் மீது பற்று வைக்க வேண்டும். நம் பற்றுக்களிலிருந்து விடுபட, அந்தப் பற்றைப் பற்றிக் கொள்ள வேண்டும் .

அதிகாரம் 36 - மெய்யுணர்தல்

அதிகாரம் 34 - நிலையாமை

          பொருட்பால்                                                                       காமத்துப்பால்